மாலைப்பொழுதும்..வண்ணாத்திப்பூச்சிகளும்..கவிதைகள் நிறைந்த தேனீரும்...சில நினைவுகளும்...

1)

மாலைப்பொழுதும்..

வண்ணாத்திப்பூச்சிகளும்..

கவிதைகள் நிறைந்த தேனீரும்...

சில நினைவுகளும்...

நேற்றை பற்றிய கேள்விகள் இல்லை..

நாளை பற்றிய ஆதங்கமும் இல்லை..

வாழ்தல் நிறைந்திருக்கிறது

கனவுகளின் கிண்ணத்தில்...

02/11/2013

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

2)

நள்ளிரவு தாண்டியும் ஓடிக்கொண்டிருக்கின்றன
நாலைந்து பேருந்துகளும் நம் காதல் நினைவுகளும்...

வெளியே...
மெல்லிய இந்த இரவை அணைத்தபடி 
புல்லின் நுனியில் பூத்த பனிமலர்கள் சிலிர்க்கின்றன...

தாகத்துடன்
குளிர்காலத்தின் கடைசி இலையையும் உதிர்ப்பதற்க்காய் 
காத்திருக்கின்றன ஓர்க் மரங்கள்...

கோடை இன்னும் துலங்கவில்லை...

ஆயினும்..

உள்ளே..
பின்னிரவில் சாளரங்களை ஈரமாக்கும் பனிக்காற்றை
ஆவியாக்குகிறது நம் மூச்சின் வெம்மை...

நள்ளிரவிலும்
நமைக்கண்டு நாணிப்போலும்
மேகங்களைப் போர்க்கத்தொடங்குகின்றன
வெட்கத்துடன நட்ச்சத்திரங்கள்.....

இனியென்ன..
தூங்கிக்கிடக்கும் என் வாலிபங்கள் மீது
துப்பட்டாவாய் உன் வதனங்கள் படரட்டும்...

உன்னையும் என்னையும் சேர்த்த
காதல் வெளியில் பூக்களாய் நம் முத்தங்கள் சொரியட்டும்...

வா..

இந்த இரவின் ஒவ்வொரு நாழிகையிலும்
உன் பெயரையும் என் பெயரையும் எழுதிவைப்போம்...

05/11/2013

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

3)

துயர்தீராத வெளியில்
என் குரல் அமிழ்ந்துபோகாமல்
தாங்கிச்செல்லும் வண்ணாத்துப்பூச்சி நீ...

என் இரவுப்பாடலின்
சுவடுகள் வழி பாயும் நதி நீ......

என்னிடம் பேசாமலே கிடக்கும்
சொற்களின் தீராத்தாகம் நீ...

என் மெளனத்தின் சுவர்களில்
நேசத்தின் நிறத்தோடு படரும் கவிதை நீ....

நினைவுகள் எழுந்தாடும் பழையதன் தடத்தில்
தட தடக்கும் ரயில் நீ...

எல்லாத்திசைவழியும்
எனை நிறைக்கும் காலத்தின் வெளி நீ...

பகலோடு இரவும் பனிதீரா நகரத்தில்
அன்பும் பாடலும் காற்றாக இசைய
அழகு சிலிர்த்தெழும் இரவுக்கோலத்தில்
நினைவுகளின் வழியாக
நிறுத்தி வைத்திருக்காய்
உனதிருப்பை என்னிடம்...

உன் பெயர் சொல்லி மலரும்
என் இதயத்திடம்
இனித் தீர்வதாயில்லை
பிரியங்களில் சிந்திக்கிடக்கும்
கவிதைப்பக்கங்கள்...

13/06/2014

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

4)

தனித்தலையும் ஒரு
பறவையைப்போல நான்
என் இருப்பின்
வேர்களாய் 
உன் ஞாபகங்கள்

விலகிப் போன பின்னும்
விட்டுப் பிரியா
துயரத்தின் வாசத்தில்
ஒட்டியிருக்கிறது
நம் ஆதிக்காதல்

நியாபகச்சூட்டிடமிருந்து
ஒளிந்து கொள்வது
அத்தனை சுலபமில்லையெனும் போது
உன் பிரிவின் கூரலகால்
கிழிகிறது என் இதயம்

காத்திருப்பின் ஆடை சுமந்து
நீயும் நானும்
அமர்ந்துபேசும்
மஞ்சல் நிறபூக்கள் உதிர்ந்துகிடக்கும்
யாருமற்ற இருக்கைகளிடம் கேள்..

அவை
உன்னிடம் கொடுப்பதற்காக
மழை நேர தேனீர்போல
எப்போதும் என்னிடம் இருக்கும்
எல்லையற்று நீண்ட அன்பையும்
ஆகாயத்தையும்
சொல்ல சில கதைகளையும்
முடிந்துவிட்ட பிரியத்தின்
கடைசி சொட்டில்
அடைகாத்து வைத்திருக்கும்...

நமக்கான பயணங்களில்
இசையொழுகிய தருணங்களை
லயித்தபடி
மழைக்காற்றின் ஈரம்போல
நான் சுமந்திருப்பேன் காதலை
மழையை
முற்றும் உறிஞ்சிய நிலம்போல
நீ வெடித்துக்கிட
அன்பின் வறட்சியில்...

20/02/2014

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

5)

முன்பெல்லாம் அவர்களுக்கு ஓவியங்களாய் வனையப்பட்டிருந்தது காலம்....

பின் ஒரு பெருங்கோடையில் எல்லாமே வற்றிப்போனபோது 
மரங்களற்ற வெயில்க்காட்டில் தனித்தார்கள் அவர்கள்.. 

பறக்கத் துடிக்கும் சிறகற்ற பறவை ஒன்றின் இயலாமையுடன் முடங்கிப்போனது வாழ்வு...

நிறைவின் வசீகரமும் குதூகலமுமாய் துலங்கிய நாட்கள் தொலைந்தன..

வாழ்வு வெளியை மூடிக்கவிழ்ந்த இலையுதிர்காலம் முழுவதையும்
நிறைத்தன வலிகள்..

இலைகள் உதிர்த்த சூனியத்தின் தனிமையுடன்
பொழுது புலர்வதும் சாய்வதுமாயானது நாட்களுக்கு..

கனவுகளற்ற நெடுந்தூக்கத்தில் உறைந்துபோனது வாழ்வு...

பின்...

சுய நலம் மிகுந்த கோடை ஒன்றில்
அட்டூழியம் செய்த பெரும் இடியில்
எஞ்சிய வாழ்வும் சிலுவையில் அறையப்பட்டது..

யாரும் கண்டுணராதபடிக்கு
புன்னகையால் வலிந்து இழைக்கப்பட்ட திரைகளின் பின்
புதைக்கப்பட்டது நீதி....

காலமோ விரட்டும்...

எனினும் நீதிக்காய்..

அச்சிறு இதயங்களின் கண்ணீரை உறிஞ்சி..
அவர்களின் இருள்விலகாத விழிகள் வாங்கி..
பெருமரங்களின் ஆழ ஓடிய வேர்கள் ஊடாக
மலைமுகடுகளின் பொறுமையுடன் காத்திருக்கிறது....

ஒரு இன அழிப்பின் துயர்க்கதை...

09/09/2013

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

6)

கண்ணீரை உடைத்துக்கொண்டு மெளனம் வெளியேறுகிறது...

இரவில் தொடங்கி இரவில் முடிந்த நாட்களைப்பற்றிப்பேச...

இழப்பையும் துயரத்தையும் எங்கு குவிப்பது என்று தெரியாமல்

விக்கித்திருக்கும் சனங்களைப்பற்றிப்பேச...

முகத்திலும் மார்பிலும் வண்ணங்களைத் தீட்டிக்கொண்டு 

வெட்டரிவாளுடன் சூழ்ந்த மானுடத்தின் சிறுமைபற்றிப்பேச...

ஆட்காட்டிகள் தொலைந்த வயலோரங்களைப்பற்றிப்பேச..

தலைமுறைகள் தொலைந்த வீடுகளைப்பற்றிப்பேச...

கடவுளர்களும் பிசாசுகளும் இணைந்து செய்த 

இனப்படுகொலையைப்பற்றிப்பேச...

கண்ணீரை உடைத்துக்கொண்டு மெளனம் வெளியேறுகிறது...

கவிதைகளாய்...

02/11/2013

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

7)

உன் காதலோடு இருந்த கணமொன்றில் உதிர்ந்த 

கண்ணீர்த் துளியின் ஸ்பரிசங்கள் உறைந்த கன்னங்கள்....

உன் நினைவுகளால் நிறைந்த இதயம்... 

உதடுகளை அழுத்தும் என்றோ ஒருநாள் நீ கொடுத்த முத்தங்களின் 

ஈரம் ....

என்று 

வாழ்தல் முழுதும் நிறைந்து கிடக்கின்றன 
உதிர்ந்து போன நம் காதல் கணங்கள்...

காயங்கள் தாங்கிய பிறை நிலாவுடன் 

கடந்து செல்கிறது உன் அருகற்ற இன்னுமொரு நீள இரவு....

31/10/2013

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

8)

நாசித்துவாரங்களை நனைத்த 

மரணத்தின்வாசனை இன்னும் நீங்கவில்லை...

காவுகொடுத்த குட்டித்தீவு 

காய்ந்து கிடக்கிறது 

குருதிச்சுவடுகள் அழிக்கப்பட்டு...

வெறிகொண்ட காற்றை சாடுவதற்கு 

நட்பின் வாசத்தை தம் வேரிலும்

துயரத்தின் கதையை தம் ஆன்மாவிலும் 

சுமந்து நிற்கின்றன சிறுமரங்கள்..

நண்பர்கள்

கேள்விகள் அற்று 

பெருந்தெருவில் சுடப்பட்ட வண்ணாத்துப்பூச்சிகள்...

31/10/2013

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

9)

விழித்துக்கிடக்கும் இரவுப்பொழுதுகளில் நினைவுகளின் சாளரங்களூடு புகுந்துவிடுகின்றன நம்காதல் ஞாபகங்கள்...

உயிர் உயிர் உயிர்க்க எத்தனை தடவைகள் காதல் செய்திருப்போம்....

உன்னுடன் சேர்ந்து நடந்த வீதிகள் சுமந்திருக்கின்றன நீயும் நானும் பேசிய நூறாயிரம் கதைகளை....

ஏந்த யாருமற்று கன்னங்களை தாண்டி உதிர்ந்து விழும் கண்ணீரை எடுத்துசெல்கிறது காற்று....

மழைபொழியாமலே நீர்கசியும் இரவுகளில் கன்னங்களில் பிசுபிசுக்கின்றன முன்னர் நீ கொடுத்த முத்தத்தின் ஈரங்கள்...

அறைமுழுவதும் பெருமூச்சையும் விசும்பல்களையும் உண்டு பசியாறிக்கிடக்கிறது தனிமை....

கண்ணீரும் கவிதைகளும் அடிக்கடி ஒன்று கலக்கும் மை கரைந்த காகிதத்தாள்களில் சிந்தி இருக்கின்றன உன் பிரிவின் வலிகள்...

எல்லாமே கடந்து சென்ற பின்னாலும் மனதை நிறைக்கின்றது எனக்காய் நீ தந்த இறுதிப்புன்னகையின் ஓலம்...

மழைவிட்டும் காற்றுடன் எஞ்சியிருக்கும் ஈரலிப்பாய் வாழ்க்கை முழுதும் ஓட்டிக்கிடக்கின்றன கடந்துபோன காதலின் வாசனைகள்...

வெளியெங்கும் பரவிக்கிடங்கும் நீ சிந்திய முத்தங்களுடன்
கலைய மறுத்துத் தொடர்கின்றன எப்போதும் உன் நினைவுகள்...

12/11/2013

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

10)

ஆவியாகி இன்னமும் பொழிவதற்காய் சிலிர்த்துக்கொண்டே இருக்கும்
ஒரு மாலைப்பொழுது எமை நனைத்த மழைத்துளிகள்..

காதலுடன் உன்னையும் என்னையும் நனைத்த அப்பெரு மழையை
ஈரம் சொட்டச்சொட்ட வாழ்த்திப்பாடிக்கொண்டிருந்தன பெயர் தெரியாத சில பறவைகள்..

இமைகளை மூடி வழிந்த மழை நீரை ஒதுக்கக்கூட
இணைந்திருந்த கரங்களைப்பிரிக்க மனமின்றி நெடுந்தூரம் நடந்தோம்...

மழைத்துளிகளை சிந்திக்கொண்டிருந்த மஞ்சல்ப்பூக்களில்
பெருகி வழிந்துகொண்டிருந்தது உன் வெள்ளைப் புன்னகை..

அப்பெருமழையை ஏந்திக்கொண்டிருந்த தெருமரங்கள் எல்லாம்
நம் பேரன்பின் கதகதப்பில் லயித்துக்கிடந்தன..

வெளியே கசிந்துகொண்டிருக்கும் சின்ன மழைச்சத்தத்தில்
நினைவுகள் அதிர்கின்றன..

ஒரு வசந்தகாலத்தில் பொழிந்த அப்பழைய மழையின் 

ஈரம் உலராத நினைவுகள் காயவே இல்லை.

15/11/2012

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

11)

தீர்ந்து போகாத இந்த எழுதுகோல் முழுவதும் 

எரிமலைகுழம்பாய் இருக்கிறது 

உன் மீதான நேசிப்பின் கவிதைகள்...

நம் காதல்ப்புரவி கடந்த 

காலடிச்சத்தங்க்களும் 

கிளறிச் சென்ற நினைவுகளுமாய் 

மனதின் எல்லாப்பக்கங்களும் 

எதிரொலிகளால் நிரம்பியிருக்கிறது ...

பிரிய மனமின்றி -உன் 

பிரியம் விட்டுச்சென்ற 

ஈரலிப்பில் மூழ்கிக்கிடக்கையில் 

ஊதிப்பெருத்த நினைவுகளுடன் 

கடந்துபோனது நீ மட்டுமா 

காலமும்தான்...

19/10/2013

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

12)

நிலாக்கரையும் பொழுதொன்றில் 
நீ உதிர்த்த வார்த்தைகளை
அடித்துச்சென்றுவிட்டது 
காலவெள்ளம்..
எத்தனை மழைப்பொழுதுகள்
கடந்தனவென்று நினைவிலில்லை!
ஆயினும்
நிராகரிப்பின் வலியொன்றில்
ஒரு பகல் நிலவைப்போல
இன்னமும் மீதமிருக்கிறது
காதல்..

13/08/2013

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

13)

இந்த இரவின் மௌனத்திலும்

வெளியே இலை துடிக்கும் ஓசையிலும்
இன்னமும் அருந்தி முடிக்காத 
மேசை மேலிருக்கும் தேநீரிலுமாய் 
சிதறுகின்றன உன் ஞாபகங்கள்....

27/05/2014

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

14)

கால நதியில்

மிதக்கும் சோடி இறகுகளாய்

காதலை நிலமெங்கும்

விதைத்தபடி

பூத்திருக்கும் மலர்களுடனும்

வண்ணாத்திப்பூச்சிகளுடனும்

நெடுந்தூரம் நடப்போம்

தெருவோர‌ மரங்கள் எல்லாம்

நம் பேரன்பின் கதகதகதப்பில் லயித்துக்கிடக்கட்டும்.....

27/05/2014

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

15)

கோடை தின்ற ஈர உரையாடலின் 

மீதம் கசியும் துளிகளிலிருந்து
வேர் பிடிக்கிறாய் நீ..
முன்னொருபொழுது ஒட்டிகொண்ட‌
உன் மஞ்சல்ப்புன்னகையுடன்
நினைவுத் துண்டுகள் தங்கி விட்ட
நிலமெங்கும்
சிதறிப் பூக்கிறது உன் வாசனை....

27/05/2014

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

மனத்தூறல்களில் விளைந்த மண்வாசனைகள்....

[தாய் மண்ணைப் பிரிந்து வந்த ஏக்கம் எல்லா உயிர்களிடத்தும் இருப்பது.பறவைகள் விலங்குகள் கூட தங்கள் கூடுகளையும் இருப்பிடங்களையும் தேடிப்போகவே எப்பொழுதும் முனைகின்றன.மண்ணைப்பற்றிய ஏக்கமானது ஒவ்வொரு புலம்பெய்ர்ந்த மனிதனது ஆன்மாவையும் ஓயாத தீயாக எரித்துக் கொண்டே இருக்கும்.சிதறிக்கிடந்த யூதர்களின் மனங்களில் எல்லாம் எரிந்த அந்தத்தீயே இன்று ஒவ்வொரு புலம்பெயர்ந்த தமிழர்களின் மனங்களிலும் கணல்கிறது, என்னுள்ளும் இருக்கும் அணைந்து போகாத அந்ததத் தீயில் உருகிய சில கவித்துளிகள்....தொடரும்]

பெருங்கூட்டமாய் நெடிதுயர்ந்து நிற்கும் ஓக் மரங்களின் கீழ்
நான் தனிமையைத்தேடி வந்தமர்ந்தபோது
காற்று துருவப்பாறைகளிலிருந்து பனித்திவலைகளைக் காவிக்கொண்டு
விரட்டிவரும் வெளிச்சத் துண்டுகளிடமிருந்து விலகிப்பறக்கிறது
நீள் கழுத்துப் பறவைகள் சில மேகங்களின் கீழே
ஆழக்கடலலைகளின் ஆர்ப்பரிப்பை இரசித்தப்படி
விரைந்து கொண்டிருக்கும் பகல்ப்பொழுதின் தடங்களைத் தொடர்கின்றன
சாளரத்தினூடு தெரியும் உலகத்தில் மிதந்து கொண்டிருக்கும்
குழந்தையை தாலாட்டிய படி மெல்ல வந்து சேர்கிறது மாலை 
காலப்படுக்கைகளில் புதைந்துள்ள மனித இனத்தின் யுகக்கனவுகளில்
சிலிர்த்தபடி இருள் மெல்ல உயிர்க்கிறது
ஒரு பகலின் முடிவிலும்,ஒரு மாலையின் நிகழ்காலத்திலும்
ஒரு இரவின் வருகையிலும்
தாய் மண்ணைத்தரிசித்தபடி என் தனிமை கரைகிறது...

துருவ மலரொன்றின் வாசனை நாசித்துவாரங்கள் வழியே பயணித்து 
பனிக்காற்றில் உறைந்த என் உயிர்ப்பூவை எழுப்பிய போதும்
பனிப்பறவை துப்பிய நீர்த்துளி ஒன்று 
ஊசியிலை மரமொன்றின் முனைகளிலிருந்து வழிந்து 
என் உடலில் மோதிச்சிதறிய போதும்
சிதறிய துளிகளிலிருந்து விடுதலை பெற்று 
குளிர்ச் சிலந்தி என்னுடலெங்கும் பரவிய போதும்
மனக்கூட்டின் ஆழத்தில் தேங்கியிருந்தபடி சலசலக்கிறது
என் தாய்மண் தந்த கதகதப்பின் ஞாபகத்துளிகள்...

என் மொழியின் சுவடுகளே அற்ற தெருவொன்றில் அந்நியப்பட்டு அழிகிறது இம்மாலை.....

பெயர்தெரியாத சில பறவைகளின் பாடல்களிலும்
துருவ‌க்காற்று சுமந்துவரும் காட்டுப்பூக்களின் வாசனைகளிலுமிருந்து பெருகி வழிகிற‌து
புழுதிக்கூட்டிலிருந்து தவறி வீழ்ந்த ஆன்மா ஒன்றின் நீள்துயர்...

பனைமரக்காட்டிடையே கொதிக்கும் நினைவுத்துயரின் வெம்மையில் மூழ்கித் தகிப்பிழந்து சாள‌ரமரங்க‌ளின் பின்னே மறைகிறது இம்மாலைச்சூரியன்...

இந்த இரவின் தனிமை முழுவதற்குமாய் தாய் மண்ணின் நினைவுகளைத் தூவ வரும் நிலவை இனி எதைக்கொண்டு மறைப்பேன் நான்....

உதிர்ந்து போகும் சருகுகளில்
சிரிக்கும் நேற்றைய இளமைகள்
அழுக்கடைந்த மரத்தின் பழுப்பு நிறங்களில்
மறைந்துகிடக்கும் முதுமை
அடங்கிப்போகும் பெருநகரின் இரைச்சலில்
விழித்தெழும் தனிமை
மறைந்துபோகும் சூரியனுடன்
நிறைவுபெறும் நாள்
மரணம் எனும் இலக்குடன் திரியும்
காலம் எனும் பறவையின் சிறகில் ஏறிப்பறக்கிறது இன்றைய மாலை
நாளை இலக்கற்று விடியப்போகும் ஒரு நாடற்ற நாளிற்காய்...

வெட்டவெளிகளில் படர்ந்திருக்கும்
வெயிலை விரட்டிவிட்டு
சாளரங்களின் இடுக்குகளினூடு நுழைந்து
கண்களை வருடி விடும் தென்றலையும்
விண்மீன்களையும் அழைத்துக்கொண்டு
ஒளிக்கற்றை விழுதுகளின் வழியே கீழிறங்கி
இருளுடன் போராடும் நிலவையும்
மாலையின் போதையில் மயங்கிச் சிவந்துபோய்
காற்றுப்பறவையின் முதுகிலேறி
இலக்கற்றுத்திரியும் மேகங்களையும்
என்னை வழியனுப்பிய கடைசி நாளில்
இதுவரை உணரப்படாத மொழிகளில் பேசிய
செடிகளின் வார்த்தைகளையும்
ஒரு மழை நாளில் நீ சிதறவிட்ட புன்னகையில்
சேகரித்த முத்துக்களையும்
தொலைத்து விட்டுப்
பனிமர தேசத்து நகரங்களில் தேடுகிறேன்
யாரேனும் பார்த்தீர்களா...?

இயந்திரங்களின் இரைச்சல்கள் ஓய்ந்து போன ஓர் இரவில்
பூமியைப் புதைத்துவிட்டுக் கட்டடங்கள் விதைக்கப்பட்ட
பெருநகரொன்றின் பின்னால்
தொலைவில் தெரியும் சதுர வயல்களின் மடியில்
ஒரு நாளை அனுப்புவதற்கான நீண்ட பறப்பொன்றின் முடிவில்
இளைப்பாறுகிறது என் மனம்
மழை ஒழுகும் நாளொன்றில் நனைந்தபடியே
நான் சேகரித்த பெயர்தெரியாத சில பறவைகளின் பாடல்களையும்
கடற்கரையில் கொட்டிக்கிடக்கும் காலடித்தடங்களின் நடுவே
கண்டெடுத்த குழந்தை ஒன்றின் புன்னகையையும்
நெடிய பனைமரங்களின் இடையில்விழுந்துகிடந்த
நிலவின் சிதறல்களையும்
முன்பொருநாள் நீ கொடுத்த முத்தங்களில்
உமிழ்ந்த நினைவு மொட்டுக்களையும்
என் மண்ணில் இருந்து எடுத்துவந்த
ஞாபகப்புத்தகத்தில் விரித்துப்பார்க்கிறேன்
பகலின் இரைச்சலில் நான் கரைந்துபோகுமுன்
படித்து முடிக்கவேண்டும்...

மெல்ல மெல்ல இல்லாது போகும்
பகலொன்றின் பின்னாலிருந்து வரும்
இரவின் விழுதுகளைப் பற்றிக்கொண்டு
மன நிலத்தின் பெரு வெளியெங்கும்
இறங்கிப்பரவுகிறது உன் பிரிவுத்துயர்
பகல் விட்டுச்சென்ற வெற்றிடத்தை நிரப்புவதற்க்காய்
உன் புன்னகைத்துளிகள் நிரம்பிய முத்தம்களைக்
காவி வருகிறது என் நினைவுக்குதிரை
மண்ணிண் நினைவுகளை மீட்டியபடி
ஒழுகிய மழைத்துளி ஒன்றின் சிதறலில் இருந்து
மெல்ல ஒலிக்கிறது பெரு நகரத்தின் நீள் மெளனம்
என்றோ ஒரு நாள் இறந்துபோன வண்ணாத்துப்பூச்சி ஒன்றின்
உடைந்துபோன சிறகொன்றிலேறிப்பறக்கிறது
தாய் நிலம் நோக்கிய என் கனவுகள்.....

பகல் விட்டுச் சென்ற நினைவுகளைச் சுமந்தபடி

உறங்கிப் போய்க் கிடக்கிறது பூமி...
என்னூரையும் எங்கோ தொலைவிலிருக்கும் என்னையும்
அவதானித்தபடி விழித்திருக்கின்றன
நிலவும் சில விண்மீன்களும்..
மேகங்களுக்கு அப்பால் 
நட்ச்சந்திரக்களுக்கிடையே ஒளித்துவைத்த
என் இரவுக்கனவுகளை அணைத்தபடி
காற்றும் மரங்களும் புன்னகை செய்ய
நான் புரண்டு படுக்கிறேன்
இரவின் நிசப்தத்தைக் கிழித்தபடி
எங்கோ தொலைவில் கேட்க்கும் தெருநாயின் சப்தத்தில்
விழித்துக் கொள்கின்றன என் ஊரின் நினைவுகள்.. 

கிளைகளின் வழியே இறங்கி வரும் இரவை அணைத்தபடி

இலைகளில் அடைந்திருக்கும் மாலைக்கு விடைகொடுக்கின்றன மரங்கள்

சுற்றிவர உன் புன்னகைகள் நிறைந்திருந்த பொழுதொன்றில்

என் நினைவுகளில் வரையப்பட்ட உன் ஓவியத்தை ரசித்தபடி

மெல்லக் கடந்து செல்கிறது இன்னொரு மாலை

ஊரின் புழுதிகளில் ஆடிக்களித்துவிட்டு

இன்றும் அழுக்காகி வருகிறது நிலவு

என் தனிமைகளுடன் பேசிவிட்டுக் காற்று

என் தேசத்தின் கரைகளைத்தேடி இரைந்தபடி விரைகிறது..

ஒரு கனவின் வெளிச்சத்தில் தாய்மண்ணைத்தரிசிக்கும்

விருப்புடன் நான் உறங்கச்செல்கிறேன்...

பிரிவின் துயரில் தோய்ந்தொழுகியபடி

தாய் நிலம் பற்றிய கனவுகள் மனதில் மெல்ல எழுந்து விரிகையில்
நான் தனித்திருக்கிறேன்
என்னைச் சுற்றி இருக்கும் உலகம் 
எரிந்துகொண்டிருப்பதாக கண்டுகொள்கிறேன்
மினுமினுக்கும் வீதி விளக்குகள்
எரிந்து முடிந்த என் தேசத்தின் காயங்களாய்த்தெரிகின்றன
தென்றல் காவிவரும் பனித்துளிகள்
எம் குழந்தைகளின் கண்ணீர்த்துளிகளில் இருந்து ஆவியானதாக உணர்கிறேன்
அழகாய் வழிந்தோடும் அருவிகள்
எம் மக்களின் கண்ணீரை அள்ளிச்சுருட்டி வருவதாய் அழுகிறேன்
உதிரும் சருகளின் வழி நிலமெங்கும்
இறங்கிப் பரவுகிறது என் இனத்தின் நீள்துயரம்
வழியெங்கும் எம் துயரை எச்சமிட்டபடி
கடந்துபோகின்றன சில மாலைப் பறவைகள்
விழிகளைமூடி வழியும் கண்ணீர்த்துளிகளில் மோதி
உடைந்து சிதறுகிறது நிலவு
எழுதுகோலை எறிந்தாவது என் தனிமையை 
விரட்டிவிடத் துடிக்கிறது மனது
தாய் மண்ணே..!
கடக்கவே முடியாத உன் நினைவுகளுடன்
கரைந்துபோகிறது இன்னொரு இரவு...

இயந்திரங்களின் ஓசைகளால் நிரப்பப்பட்ட அடர்ந்த பகல்.....
என்றோ ஒரு நாள் உதிர்த்த உன் புன்னகையை நினைவுபடுத்திய ஓய்வான மாலை.....
காதலர்களின் முத்தங்களில் நனைந்து கிடக்கும் கடற்கரை.....
நாளையைப் பற்றிய கவலைகள் அற்று நடக்கும் 
ஒரு சிறுவனின் நிழல்.....
உன் நினைவுகளால் நிரப்பப்பட்ட கணங்களை விரட்டியபடி பறக்கும் சில வண்ணாத்துப்பூச்சிகள்....  
வீடு திரும்பும் ஒரு விவசாயின் களைத்துப் போன காலடித்தடங்கள்..... 
என அத்தனையும் எளிதில் கடந்து 
மெல்ல வருகிறது ஒரு இரவு
இனி கடக்கவே முடியாத என் மண்ணின் 
நினைவுகளில் நான் கரைந்து கிடக்க...

நேற்றைய நினைவுகளை 

நெருப்புக்குள் புதைத்துவிட்டுக் காத்திருக்கிறோம்...

புலுனிகளும் செம்பகங்களும் தாவிய கிழுவை வேலி 

துளிர்த்தளுக்காய் தவித்திருக்கிறது... 

அணில்கள் கோதிப்போட்ட

வேப்பம்பூக்கள் தூவிய கிணற்றடி 

வெம்மையில் தவிக்கிறது..

தரவையும் தரிசு நிலங்களும் 

ஆள்காட்டி வயல் வெளியும் 

ஆலமர நிழல் உறங்கும் வாய்க்கால்தெருவும்

அம்மாச்சிகள் வளர்த்த 

சாறங்கட்டிய பொடியங்களின் கனவுகளும் 

விடுதலையை தொலைத்த சூனியத்துள் 

தனித்தலைகின்றன..

ராஜகுமாரனைப் பற்றிய கதைகள் 

ஒரு சரித்திரத் துயரமாக நீள்கின்றன...

யாவுமறிந்த நிலவு 

ஊர் முற்றம்தாண்டி 

ஊமையாகப் போகிறது.. 

ஒரு சரித்திரம் உக்கிப்போவதைப் பார்த்து 

இனம் அதிர்ந்து நிற்கிறது...

வெளியே போர் இல்லாமல் ஊர் இருக்கிறது 

உள்ளே வழியில் தேர் அறுந்த வலியை மறைத்தபடி.. 

காலம் யாருக்காவும் காத்திராமல் 

கடந்துபோகிறது என் இனத்திற்கு 

தெருநாயொன்றின் ஊளையைப்போல..

இப்பொழுதெல்லாம் 

முற்றுப்பெறாத ஈழக்கனவுகளுடனேயே 

முடிந்துபோகுமோ என் வாழ்க்கை என்கின்ற பயமே 

கரிய இருளூடு அந்தரித்தலையும் 

மெல்லிய வெண்மையொன்றை போல 

அலைந்தழியும் என் 

ஆன்மாவின் தவிப்பின் காரணமாய்... 

எனக்கான அடையளங்களை தேடியபடி 

பனிதேசத்து வீதிகளில் தனித்தலைகிறது எனதான்மா....

என் ஆன்மா அலையும் ஞாபக வீதிகளில் 

உங்கள் ஆன்மாவும் பயணித்தால் 

ஒரு தேசம் தொலைத்த நாடோடி ஆன்மாவாக 

முடிவில் உணர்த்தப்படப்போவது 

எதுவென்று புரியப்படாமல் போகலாம் 

உங்களுக்கும் 

எனது பயணத்தைப்போல.......

முற்றத்து மலரொன்றின் 
ஒற்றை இதழில் குவிந்து கிடக்கும் 
இளமைக்காலப் புன்னகையை ரசித்தபடி
உதிர்கின்றன பகலின் சருகுகள்

எங்கோ கசியும் இசைத்துளி ஒன்றில்
உயிர்த்து எழுகிறது
என் தேசத்தின் புழுதி வாசமும்
வாழ்க்கையும்

காலத்தைக் கடந்து காற்றில் மிதந்து வந்து
என் சாளரங்களை அடைகிறது
முற்றத்து மரநிழலில் நெடிதுறங்கும்
அம்மாவின் பேரன்பு...

ஆட்காட்டிகளும் வயல்க்கரைகளும்
ஆலமர நிழல்களுமாய்
நிரம்பியிருந்த பால்யங்களின்
துளிகள் சிந்திக்கிடக்க
இனி ஒளித்து வைத்துக்கொள்ளவே முடியாத
எண்ணை வைத்துப் படியத் தலை சீவிய
என் பால்யகால சிறுவனின்
கரம் பற்றிப் பயணிக்கிறது இந்த மாலை.....

மனக்குளம் உடைந்து
உயிர்க்கடல் நிறைகிறது
தாய்மண்ணின்
நினைவுகளால்.....

சமுத்திரத்தின் பின்னால்
தாயகத்தை நோக்கிப் பறக்கும்
பகலின் சுவடுகளை விரட்டியபடி
இருள்ப் பறவையை முந்திக்கொண்டு
என் நினைவுகளும் விரைகின்றன...